กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...มีเรื่องเล่าว่า
ในชั่วโมงคณิตศาสตร์ ขณะที่ครูยอดกำลังสอนเรื่องตรีโกณมิติ เนื้อหาที่มีสูตรยุ่งยากและซับซ้อน
เด็กชายมนูญ ขาซ่าประจำห้องก็ถามโพล่งออกมาว่า
“ครูครับ ทำไมผมต้องมานั่งเรียนอะไรยาก ๆ อย่างนี้ด้วย”
“เพื่อช่วยชีวิตคนนะสิ” ครูยอดตอบ
เด็กชายมนูญ ตัวแสบนั่งเงียบครู่หนึ่ง แต่ยังไม่ลดละความซ่าลง แล้วตะโกนอีกว่า
“ครูครับ ตรีโกณมิตินี่นะ มันมีไว้ช่วยชีวิตคน”
เด็กชายมนูญเน้นเสียง ไม่เชื่อเหตุผลที่ครูยอดบอก
“ใช่” ครูยอดตอบหนักแน่น แต่นุ่มนวล
ก่อนขยายความต่อว่า
“เอาไว้กันไม่ให้พวกโง่ ๆ อย่างเธอ Ent’ ติดคณะแพทย์น่ะสิ”
ในชั่วโมงคณิตศาสตร์ ขณะที่ครูยอดกำลังสอนเรื่องตรีโกณมิติ เนื้อหาที่มีสูตรยุ่งยากและซับซ้อน
เด็กชายมนูญ ขาซ่าประจำห้องก็ถามโพล่งออกมาว่า
“ครูครับ ทำไมผมต้องมานั่งเรียนอะไรยาก ๆ อย่างนี้ด้วย”
“เพื่อช่วยชีวิตคนนะสิ” ครูยอดตอบ
เด็กชายมนูญ ตัวแสบนั่งเงียบครู่หนึ่ง แต่ยังไม่ลดละความซ่าลง แล้วตะโกนอีกว่า
“ครูครับ ตรีโกณมิตินี่นะ มันมีไว้ช่วยชีวิตคน”
เด็กชายมนูญเน้นเสียง ไม่เชื่อเหตุผลที่ครูยอดบอก
“ใช่” ครูยอดตอบหนักแน่น แต่นุ่มนวล
ก่อนขยายความต่อว่า
“เอาไว้กันไม่ให้พวกโง่ ๆ อย่างเธอ Ent’ ติดคณะแพทย์น่ะสิ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น